Αυτήν την ανάρτηση την εμπνεύστηκα από ένα παιδικό βιβλίο που διάβασα πρόσφατα Ο κύριος Ουλτραμέρ της σειράς παιδικών βιβλίων Ντενεκεδούπολη. Είναι ένα υπέροχο παραμύθι με πολλά ηθικά διδάγματα για μικρούς και μεγάλους. Ο πρωταγωνιστής μας ο Μελένιος πρέπει να βοηθήσει τους κατοίκους της Ντενεκεδούπολης που κινδυνεύουν από λιμό.Ζητάει βοήθεια από τα φυσερά τους πλούσιους γείτονές τους αλλά η βοήθεια αυτή δεν έρχεται δίχως κάποιο αντάλλαγμα.Έτσι ο Μελένιος αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής με θάρρος και ειλικρίνεια χωρίς να ξεπουλάει τους φίλους του. Στο τέλος όλοι οι γείτονες βοηθάνε την Ντενεκεδούπολη από το υστέρημα τους και ο κακός κύριος Ουλτραμέρ παίρνει το μάθημά του πως η αλήθεια δεν πουλιέται.
Σκεπτόμενη το υπέροχο αυτό βιβλίο θαύμασα το ηθικό δίδαγμα για το πόσο σημαντικό είναι να στηρίζουμε τα πιστεύω μας..Θυμήθηκα όλα αυτά τα παιδικά παραμύθια και τους λαϊκούς μύθους που ο ήρωας πάντα βρίσκει έναν τρόπο να κάνει το σωστό δίχως να αδικήσει κανέναν.
Όλες αυτές οι ιστορίες δημιουργήθηκαν από τους μεγάλους για να δώσουν στα παιδιά παραδείγματα που πρέπει να ακολουθήσουν. Είναι πολύ σημαντικό για μας να κάνουν το σωστό και να ξέρουν να προφυλάσσονται. Θέλουμε να έχουν ηθικές αξίες που θα τις στηρίξουν και στην ενήλικη ζωή τους.
Στη πραγματικότητα όμως τι συμβαίνει; Κάνουμε όλοι το σωστό που μάθαμε;
Μήπως ηθικολογούμε ως παιδιά και ξεπουλάμε ως μεγάλοι;
Γιατί αν εφαρμόζαμε όλα όσα έχουμε μάθει δεν θα παίρναμε φακελάκια από τους ασθενείς ούτε θα ψηφίζαμε για μια θέση στο δημόσιο.Θα σεβόμασταν την διαφορετικότητα θα προσπαθούσαμε να είμαστε αμερόληπτη και αντικειμενικοί.Δεν θα κλέβαμε ούτε θα σκοτώναμε κ.α.
Η ενηλικίωση αναιρεί την ηθική τελικά ή όντας ενήλικοι συμβιβαζόμαστε για να επιβιώσουμε;
Μήπως ηθικολογούν μόνο όσοι έχουν την άνεση και μπορούν;
Γιατί λοιπόν είναι τόσο σημαντικό για μας να παίρνουν τα παιδιά μας όλα αυτά τα διδάγματα εφόσον δεν θα τα εφαρμόσουν;
Ίσως γιατί είναι μάταιο να μην ελπίζεις και ελπίζουμε πως τα παιδιά μας θα τα πάνε καλύτερα από τι εμείς.
